In 2020 liep ik voor het eerst binnen bij CAP. Ik was twaalf. Klein, nieuwsgierig, en enorm onzeker. Ik had de week ervoor tegen mijn moeder gezegd dat ik danseres wilde worden, en ze zei dat dit daar misschien wel de plek voor zou kunnen zijn.

En gelijk had ze. Ergens voelde ik meteen: hier is ruimte voor mij. Hier mag ik leren en groeien. 

Ik ben hier opgeleid. Technisch, fysiek, maar misschien nog wel het meeste mentaal. Die urenlange gesprekken in het kantoor of aan de tafel hebben me geleerd dat het oké is om te vallen, als je erna maar weer op staat. dat je fouten mag maken als je daar van leert  en dat je jezelf niet mag oordelen, voordat daar aanleiding toe is. 

Ze leerden me wat het is om door te zetten, zelfs als je bang bent of denkt dat je het niet kan. Ze leerden me om ergens voor te gaan met alles wat ik heb - maar ook om altijd naar mezelf te luisteren. Om zacht te zijn waar dat nodig is, en scherp waar het moet.

Ze zagen iets in mij, toen in dat kleine meisje dat moest leren zichzelf niet onzichtbaar te maken, en nu nog steeds, zelfs op momenten dat ik dat zelf niet kan. En dat is iets wat ik nooit zal vergeten.

Dit jaar heb ik audities gedaan, en mag ik zeggen dat ik bij Liverpool Institute of the Arts, Northern School of Contemporary Dance, London Studio Centre, Fontys Hogeschool voor de Kunsten en mijn toekomstige school Artez University of the Arts ben aangenomen.

Nu ben ik achttien. En het is tijd om verder te gaan. Een nieuw hoofdstuk begint. Maar dat betekent ook: afscheid nemen van deze plek. Van de vloer waar ik leerde vertrouwen op mijn eigen lichaam. Van de spiegels waarin ik mezelf leerde aankijken — soms trots, soms kritisch, maar altijd mijn thuis.